Warme hand

Een paar weken geleden legden een paar nieuwe leerplichtambtenaren bij mij de ambtseed af. Eens te meer werd me duidelijk: er valt nog een wereld te winnen aan gelijke kansen in het onderwijs. En zij kunnen daar bij helpen.

Streng zijn is natuurlijk soms wel een onderdeel van hun taken. Bijvoorbeeld tegen ouders die menen dat zíj hun kinderen natuurlijk wél een weekje eerder mee op vakantie mogen nemen. Omdat het anders echt niet uit komt met dat hééél belangrijke werk van ze.

Maar het is veel meer dan dat. De leerplicht is niet het belangrijkste: onze mensen zijn er vooral om het leerrécht te ondersteunen. Daarom spreek ik ook liever van leerrechtambtenaar.

In hun werk komen ze geregeld schrijnende zaken tegen, ingewikkelde thuissituaties. Zeker voor die kinderen is school super belangrijk. Naar school gaan betekent structuur en sociale contacten. Én de kans op een diploma en werk, en dus de kans op een betere toekomst. Er zijn heel veel kinderen voor wie dat niet vanzelfsprekend is. Met hun tussenkomst kunnen zij voor deze kinderen het verschil maken. Het verschil tussen kansarm en kansrijk.

In Apeldoorn willen we dat iedereen mee kan doen, dat iedereen kansen krijgt. En mogelijke achterstanden of armoede zoveel mogelijk in de kiem smoren. Het werk van de leerrechtambtenaar is daarbij cruciaal.

Ze zijn voor veel kinderen dus een belangrijke houvast - ook al zijn die kinderen zich daar misschien niet van bewust. Niet (te) streng dus, maar doortastend. En broodnodig.

Ton Heerts