Stil

De afgelopen weken stonden in het teken van vieren en herdenken. En van stil zijn. Of juist niet stil zijn, schreeuwen door de stilte heen. En daarover tuimelden de meningen dan weer lawaaierig over elkaar heen.

Het is bijna nooit stil. In ons deel van de wereld hoor je altijd wel ergens geluid. Een vliegtuig, de snelweg, de trein, een bladblazer, een bonkende autoradio, een telefoon, een sirene, gezoem van een warmtepomp. En dat vaak allemaal tegelijk.

De meesten van ons horen het bijna niet meer. Het valt hun pas op als ze niets horen. Juist daarom is een paar minuten stil zijn zo krachtig. Er is geen afleiding, geen bedekking, niets.  Alleen wij en onze gedachten. (En de vogels. Want die trekken zich natuurlijk niets aan van voorgeschreven stilte. Gek genoeg verstoort hun gefluit de stilte niet, maar omlijsten ze die als het ware met hun prachtige tonen.)

Ik weet dat er mensen zijn die heel onrustig worden van die twee minuten stilte bij herdenkingen. Want het is inderdaad: jij met je gedachten. En die kunnen ongemakkelijk of zelfs confronterend zijn. Volgens mij is dat precies de bedoeling. Laat het maar schuren. Laat die bezinning en reflectie maar komen. Houd je mening maar heel even voor je. En kijk waar het toe leidt.

Onze vrijheid van meningsuiting is het op één na grootste goed dat we hebben. Het allergrootste is dat iedereen voor de wet gelijk is. Dat houdt in dat onze vrijheid ophoudt waar we die van een ander schenden. En dat betekent dus volgens mij automatisch dat we niet alle lelijke dingen die we over iemand denken, kunnen uiten (ook niet op een toetsenbord). Ook al is dat soms niet gemakkelijk.

Stilte biedt ook in dat soort gevallen uitkomst. Gewoon, even tot 120 tellen. Mond dicht. Heerlijk en heilzaam. Voor iedereen.

Ton Heerts